اشعار

دیــد از دور مــســیــحـا نـفـسـی مــی‌آیــد            دیــد بــا قــافــلــه فــریــادرســی مـی‌آیـــد

صحنه‌ای دیــد در آن قــافـلـه اما جانکــاه            بر سر نیزه سری دید، سـری همچون ماه

نسیمی آشنا از ســوی گـیـسـوی تو می آید            نفس هایم گـواهی می دهد بــوی تو می آید

شکــوه تو زمین را با قیــامت آشنــا کرده            و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرده

ای آنکه نیست غیر خـدا خون بهای تو            قـلب بـه خـون نشستۀ من رو نمای تو

زینب دلـش شکسته ولی سر شکسته نیست            سر خم نکرده پیش کسی جز خدای تو

رأس تو را به روی نی، هرچه نظاره میکنم            سیــر نمی شود دلــم، نگه دوبــاره میکـنم

ز اشــک و آه سینه ام، میــان آب و آتـشم            چو با توأم، از این میان کجا کناره میکنم

وقتی قــرار شد که دلـی امتحــان شود            باید دچــار درد و غـمی بیکــران شود

سروی بـرای آنکــه شود آبــروی دیـن            پـیـغـمـبـر حسیـن چو پـیـغـمبران شود

تـا می دهـم بـه سـاحـت قــدسـیـتـان درود            از کوهسار نیـزه روان می کـنی دو رود

با این هــزار و نهصـد و پـنجــاه آیه درد            من می شوم پـیمبـرت ای مصحـف کبـود

قــرآن بخـوان از روی نـیـزه دلـبـرانه            یاسـین و الرحمـان بخوان پـیـغـمـبرانه

قرآن بخوان تا خـون سرخت پا بگیرد            هم چون درخت روشنی در هر کرانه

شبی دراز شبی خـالی از سپـیده منـم           طلوع تلخ غروبی به خون تپـیده منم

پی نظاره ات ای یـوسف سراپا حُـسن           کسی که دست ودل ازخویشتن بریده منم

چکیده قطرۀ خونی ز چشم سلسله ای            شکـسته بغـض گـلـوگـیر تلخ آبله ای

میان خندۀ قـابیـلیان چه مظلـوم است            صدای ضجّۀ جان سوز زنگ قافله ای

هشتاد و چار آئیـنه دنـبال سرش بـود            صحرا به صحرا دشت پامال سرش بود

ازکودکی چون سایه هر جایی که میرفت               این سرنوشت سخت دنبال سرش بود

یا بر سر من از سر نی سایـبان بده           یـا بـر بـلـنـدْ نـیـزه مرا آشـیـان بده

با گیسوی رها شده در دست بـادها              از نی مسیر قـافله ات را نشان بـده

تنـگ غـروب و گریـۀ بی اخـتـیار بـاد           آیـد به گـوش شـیـون مرثـیّه وار بـاد

زیـبـاتـریـن سـتــارۀ دنـبـالـه دار نـی           افتاده است گیـسویـتان در مسیـر باد

چشمم ازداغ تو ای گل پُرشبنم شده است           لحظه هایم همگی رنگ محـرّم شده است

مرهـمــی نیست که بر داغ عظیمت بنهم           اشک، تنها به دل سوخته مرهم شده است

می رفت و زیرِ مـاه دلی را پسند كرد           در كُنجِ دِیرِ، سر زده اش در كمند كرد

خوش كرده بود دل ببرد پـیــرمرد را           از سجده های پایِ صلیـبش بـلنـد كرد

ای آفتاب زمین خورده، ماهِ نیزه حسین           طلوع كرده سرت در پگاهِ نیـزه حسین

پــنــاهـگــاهِ یـتـیــمـانـم و بــدونِ پـنــاه           خـودت بگـیـر مـرا در پـناهِ نیزه حسین

مَردُم که روی مـاه تو بر هم نشان دهند           چون خیر مقدم است که بر میهمان دهند

زخـمی بود که بر تن مجـروح من رسد           با هر اشـاره ای که سرت را نشان دهنـد

دیدم به چشم خویش غــمی ناشنـیده را           در یک غــروب سرخ بلای عدیده را

با نالـه ام زمین و زمـان گـریه می کـند           از مادر ارث برده ام این اشک دیده را

می روم با کـاروان امـا سرِ تـو ساربانم           میکِشَم خود را به دنبالِ توگرچه خسته جانم

هیچکس قادر نبود از پیکرت دورم نماید           گر سرِ بر نیزه ات با من نبود ای مهربانم

نمی گویم زنوک نیزه با خواهرتکلم کن           نگاهت پاسخ من داد، برطفلت ترحم کن

اگرچه غـنچۀ بی آب، هرگز نشکـفد اما           درِ فردوس را بگشا، به روی من تبسم کن

ای سرت چون ماه سرگردان به روی نیزه ها           ازغمت خون عقده بسته در گلوی نیزه ها

خاطرات کـربلا از پیش چشـمانم گذشت         تا برآمد صوت قرآنت ز روی نیــزه هـا